Welkom op onze blog! 

Vanaf vandaag zal je vaker wat kunnen lezen over hoe het met ons als familie en de projecten hier in Ecuador gaat. Als er geen nieuwsbrief op komst is en je toch benieuwd bent of er nog nieuwtjes zijn aan de andere kant van de wereld, dan zijn we dichter bij met de fijne internetverbinding.

Vandaag is het eerste bericht van ons online te lezen, dus veel lees plezier!

Het familie leven

Sinds 2 maanden zijn we niet alleen een getrouwd jong stel, maar een echte familie. Op 19 juli is onze mooie dochter Janoah geboren en dat heeft veel ter weeg gebracht. Ondanks de slapeloze nachten en het ontdekken van hoe we eigenlijk ouders horen te zijn vol met mooie maar ook onzekere momenten, hebben we vooral een stukje van Gods vaderhart mogen ontdekken. Maar ook over hoe moeilijk het is zo'n bijzonder mooi meisje niet 100 procent in onze eigen controle te hebben. Hoe graag we haar leventje willen controleren, haar adem te kunnen verzekeren, we kwamen erachter dat het niet mogelijk is en we echt op God moeten vertrouwen, Hij heeft alles onder controle en weet wat het beste is, pas toen we ons daarbij neer konden leggen en konden beseffen dat Janoah aan ons 'geleend' is als een kostbaar cadeau, maar ze niet ons eeuwige eigendom zal zijn, toen pas konden we rusten en echt op een relaxte manier van haar genieten en van onze verantwoordelijkheid. Natuurlijk is naast het ontdekken van vader en moeder te zijn, het ook nog eens heel interessant en soms stress vol om te ontdekken hoe we ons kindje willen voeden met 2 verschillende culturen. 

Nederlandse en Ecuadoriaanse adviezen die ook vaak ver van elkaar vandaan liggen. En daarnaast komt nog eens kijken dat hier de halve bevolking zich bezig houdt met de opvoeding van andermans kind, in de bus kan ze niet te lang huilen of er wordt verwacht dat ze aan de borst wordt gelegd, als ze geen muts op heeft (zelfs in onwijs warm weer) krijg je op je kop van de eerst voorbijlopende buurvrouw (die je niet eens kent) en stel je ziet te witjes krijg je ook te horen hoe weinig natuurlijke producten je gebruikt en dat dat niet goed zou zijn voor de baby en je wel melk op haar buikje moet smeren. Terwijl er in Nederland meer zorgen wordt gemaakt over de bedtijd, regelmaat en dat soort dingen, heel interessant en soms ook lastig, maar we ontdekken stukje bij beetje met veel uitproberen hoe ons multiculti gezinnetje het gaat redden.

Casa Adalia

Op het moment zijn er 23 meisjes op de plek waar we iedere week onze activiteiten mogen doen samen met het Casa Adalia team. Het zijn veel nieuwe meiden en dat betekend ook meer onrust, ruzie en vooral lawaai, maar ook zeker meer gezelligheid en swingende heupen, met harde Latijns Amerikaanse muziek. Een gezellige boel dus.

 

Een van de meisjes vertelde haar verhaal laatst aan me, ze is een van de oudste meiden (17 jaar), een zelfverzekerde meid die weet waar ze voor staat en recht door zee is. Ik zat even apart met haar, ze komt uit dezelfde wijk als waar we wonen. Ze begon me te vragen wie ik allemaal ken. Kon ik misshcien haar 'vriendje' (pooier)? Toen ik wat begon te vragen over haar familie en of ze terug denkt te gaan, begon ze openlijk, maar verdrietig te vertellen over haar familie situatie. Ze vertelde ook dat ze niet goed wist waarom haar moeder, die zelf in de prostitutie werkt, haar nooit beschermt had tegen het nacht leventje en de bordelen. Ze zei dat ze niet zo geloofde in God omdat ze eerder de duivel dan God van dichtbij had meegemaakt, maar dat ze sindskort na veel gesprekken met de andere meiden toch is gaan twijfelen, zou er dan toch een God zijn?

Het was grappig want ze zei dat ze het niet zo geloofde maar dat als we wilden dat er iemand van de meiden zou bidden voor allemaal dat ze het dan wel wilde doen. Stukje bij beetje is ze open en op zoek naar of er dan misschien toch iets positiefs is. Al vond ik het zelf heel moeilijk te begrijpen, ze zei dat ze het haar moeder niet heel erg kwalijk nam allemaal, maar het gewoon niet begreep, maar dat ze van haar houdt. Ik vond dat bijzonder en volwassen gedrag, zelfs een beetje onbegrijpelijk of misschien een les voor onszelf.

We hebben nog steeds geen huis, maar wel hebben we geleerd dat het in eerste instantie vooral gaat om het project en het contact met de meiden, dat is deel van Casa Adalia.

We zijn begonnen met een meidengroep met meisjes die in Quito op zichzelf wonen en weinig contact hebben met anderen en een extra steun nodig hebben om niet in hetzelfde wereldje terug te vallen. God gebruikt Janoah's jonge leventje al, want 2 van de meiden waren niet zo geinteresseerd of misschien wat bang om naar de meiden groep te komen, maar zodra ze hoorden dat ik bevallen was van een babietje belde ze me op en vroegen ze of ze toch langs mochten komen, zelf had een van de twee net een zoontje gekregen en wilde contact met een andere moeder.

Via E=H (een organisatie vanuit de VS) hebben we beursen toegezegd gekregen, we mogen de komende weken 1 of 2 meisjes uitzoeken om hen de gelegenheid te geven om naar school te gaan en dit wordt dat betaald door die organisatie, we willen eerst goed kijken welke van de meiden goed gemotiveerd zijn en het serieus zullen nemen.

Coming soon... Adalia shop

Naast de meidengroepen zijn we aan het kijken welke van de meisjes gemotiveerd is en regelmatig komt om hen een workshop/werk mogelijkheid te geven met sieraden en andere kunst producten.

Je hebt vast al eerder van IntaFresh gehoord, het team heeft besloten om te splitsen en ieder apart door te gaan met dezelfde visie en misie. Miguel is de verantwoordelijke voor Adalia shop, we hebben over 2 weken een gesprek met de rest van het team om te kijken of de naam Adalia shop gebruikt kan worden en het deel zal kunnen zijn van Casa Adalia, dit betekend dat naast het financieel steunen van de meisjes en hen vaardigheden te leren, ook Casa Adalia en het toekomstige huis (waarvan we nog niet weten wanneer dat van start kan gaan) financieel deels te kunnen steunen.

Er is een serieus contact gelegd met een vrouw in de VS die ons voorbeelden gaat sturen en met deze voorbeelden zullen we de sieraden gaan maken, zij koopt ze van ons en heeft een grote zaak door de hele VS hen. Dit betekend dat er regelmatig grote hoeveelheden gevraagd zullen worden de meiden dus zekerder zullen zijn van inkomsten.

Verlof

Nog even en we komen voor 2 maanden naar Nederland. 2 november vertrekken we om deels presentaties te houden en vergaderingen bij te wonen, maar ook zeker te genieten van familie en vrienden en de Sinterklaas en kerst voor het eerst als gezin in Nederland mee te maken. Later zullen jullie de verschillende activiteiten in agenda vorm op deze blog kunnen lezen.

We willen iedereen bedanken voor de lieve kaartjes en berichten gedurende de hele periode dat we in Ecuador zijn, en ook voor het gebed en de financiele steun.

We zijn God erg dankbaar met alles wat we hier in Ecuador mogen doen, maar ook met dat Hij ons zoveel geleerd heeft en de dingen soms anders gaan dan we hopen of plannen, want dat maakt ons mensen die leren volharden en zijn wegen mogen zien, dat is ons gebed, maar niet altijd makkelijk ;-).

Blijf voor ons het team en de meisjes bidden, we hebben het hard nodig!

Schaatsactie

Een groep enthousiaste mensen uit onze gemeente gaat in januari 2013 de alternatieve elfstedentour op de Weissensee schaatsen. Er zijn verschillende afstanden te schaatsen. 
Zij doen dit o.a. om geld in te zamelen voor de drie zendelingen v

an Harmelen t.w. Aafke van Oosterom, Arjan Branger en Desiré Treur.

Lijkt het jou ook leuk om mee te schaatsen, laat het even weten!

De vader van Desiré "Rien" doet ook mee met de tocht. Dus als je hem wilt sponsoren zou dat heel leuk zijn.
Rien gaat voor de 75 km.